Aklın İpi Sensiz Şiiri - Öznur Karayumak

AKLIN İPİ SENSİZ

Şehrin yetim sokakları
Sensiz uzanmaz kapıma
Terine sızar mor bakışım
Bedenim buz üstü kor…

Demdir zulmü hasretin
Kara bozuk bir gece
Vurunca tene
Pimi çekik hıçkırığım kapında…
Mutluluk sıladır
Elden sıyrılır

Öncesiz ve sonrasız yâr
Düş düş bitmez!
Kopkoyu kuytularda
Çığlık çığlığa,
Çek çek 'Ya sabır' soluk soluğa!
Sensiz, kökünden kırılır yarım akıl...

Bohça bohça anılar çeyiz...
Gülüşün köşe bucaktan sıyrılır
Ve ama yetmez ki “Hep sendeyim” deyişin…
Özlemle kızıla boy veren yüreğim
Satır satır
Devri alem vuslata...

Son tren yırtar geceyi
Başım, göğsünde sevince yaslı
Uçurtma uçurmak kadar hür
Yelkenli gibi aşar her denizi
Kızıl şafaklar akar şakaktan

Elin şifa, sesin yarama dua
Her tuzaktan koruyan yol...
Kışa dönmüş bahar, uyanır uykudan
Göğsüme asar yalın kılıç cesareti
Ay kanar gözden, minare gibi uzar
Sedan inince gökten
Ömrümden ömrüne dizilir evet...

Sensiz inler, kül siner yüze
Boy verir kürek yalnızlığım
En bıçkın uçurumu düşer kaçkın aklım
Tut ucunu...

Zaman kavuşmaya aç
Biz bize muhtaç!
Zamanı vuslata doyurmak lazım
Sensiz isem bırak;
Bırak, varsın
Unutulsun adım

4.7.2007, Öznur KARAYUMAK