Aklın bende kalmasın Şiiri - Mem Kurt

Aklın bende kalmasın sevgili git
Gecemizi aydınlatan yıldızlara
Sarılıp yatarım yetim yüreğimle
Aklın bende kalmasın git sevgili
Senden sonra evide toparlarım
Her sabah olduğu gibi bakkalada uğrarım
Sofradan kalma ekmek kırıntılarıyla
Perdeyi çeker odayı havalandırırım
Cam kenarındaki kuşları beslerim
Aklın bende kalmasın sevgili git
Saksıdaki çiçekleri sularım
Senin gibi olmasada bulaşıklarıda yıkarım
Silip süpürürüm her yeri
Bana hediye ettiğin gömleği ütülerim
Ütüsüz çıkarmazdınya beni dışarı
Sen yoksun bak kış kapıda
Aslında korkuyorum hasretimin umudu
Bana herşeyi öğrettinde
Kahrolası soba yakmayı öğretemedin
Şimdi üşüyorum penceresinin önü kar kaplanmış soğuk bir evde
Sarılacak kimsemde yok
Duvarlarda buz kesmiş
Senden sonra yatak yorgan ne varsa
Hatta çeyizden kalma bornozlarıda üstüme attım
Senin sıcaklığının yerini tutamadı
Aklın bende kalmasın sevgili git
Çokmu kafa şişirdim ne
Canımın yangın yeri
Kusurama bakma aklımı kaybettim
Sen gittiğin günden beri
Aklın bende kalmasın git sevgili
Gittiğin yerde hoşçakal... Mem Kurt