Aklımın İnfilakı Şiiri - Osman Coşkun

Bir sevda olup düştü gönlüme zencefil
Unutulmuş kar alnımın çizgilerinde, geleceğim parlak
Ve kar yağıyor memleketime bütün karalara inat
Bense sonbahara düşüyorum ufaktan ayrılık mevsimi kıvamında
Senin varlığın gibi gülüyor güneş, burası Edirne uzaksın bana kilometrelerce

Sensiz açan çiçeklerin ömrü bir gün sensiz rakının tadı yok
Özgürlüğün namına içiyorum bu mereti sevdiğim yanlış anlama
Hani zorla dayatılan yasaklara inat hani bir zamanlar verilen özgürlüğün adına
Sen unutulmazımsın hayatımın tozlu çerçevelerinde sararmış ama rengarenk
Zencefil olup tütüyorsun aklımın ormanlarında tütüne sarılınca dumanlanıyorsun

Hiç birini unutmadım ayrılıklarımın aşık olur gibi nefret ederim kimi zaman
Çocuk öfkem vardır her daim omuzlarımda sen olur sarmalar düşlerimi
Yürüdükçe karlı yolları izim kalsın isterim arkadan gelenlere memleketim gibisin sevdiğim
Soyu tükenmeyen sevdaların soluğundan teneffüs ediyoruz hayatı ölüm kulak arkasında
Her zaman unutuldu bir yanımız oysaki yaşım küçüktü

Bir yanım doğmamıştı daha öte yanım yüz yaşında…