Aklımdan gözlerini atamıyorum

Ne kadarda çabuk tükendi yıllar,
Yitirdiğim günleri sayamıyorum,
Yanlızlık zindanında kandil parıltısı,
Gökyüzü hasreti,
Ve gölge izlerinin arasında,
Duvarlara hasret çentikleri bırakıyorum,
Zihnimin girdabında büyüyor hayalin,
Aklımdan gözlerini atamıyorum.

Özlem kemik kırar mı? kırar,
Hasret can yakar mı? yakar,
Ne zaman ağlamaya dursam gece uzunluğunda,
Yada ne zaman içimde ki küheylanı bozkırlara salsam,
Üzerime bir ahunun gözleri dalar,
Küçücük odamda kainat boşluğu,
Yıldızlar arsında başıboş dolaşıyorum,
Bir avuç çölde mecnun sarhoşluğu,
Kumdan tepelerini aşamıyorum,
Göz yaşımın her damlası okyanus derinliği,
Dibe vurdum, yüzeye çıkamıyorum,
Sözlerinden, kokundan, senden ziyade,
Aklımdan gözlerini atamıyorum.

Heybesinde umut kırıntıları taşıyan bir yolcuyum,
Yol yorgunuyum,
Aldanma bu suskun halime,
Sabır denen ilmeğin son boğumuyum,
Mutluluktan uyanılan rüyalarım yok benim,
Hicrana gebe gecelerin gün doğumuyum,
Bileklerimde pranga izleri,
Ayaklarımda sürgün sansıcı,
Hoyratca budadığın dallarımla,
Önce göğe, sonra sana uzanıyorum,
Bir başına bıraktığın o kırık bankta,
Göçüp giden turnalara el sallıyorum,
Ne kadar sürecek bilemem ama,
Aklımdan gözlerini atamıyorum.

Kaç şehir daha benden saklanırsın,
Kaç mevsim daha girer aramıza,
Ömrümden daha ne kadar alırsın,
Geriye ne kalır aldıklarından,
Rüzgara savurduklarından,
Yakıp yıktıklarından,
Kara sevda mı?,
Kör bir tutkumu bilmiyorum,
Karabasanların kol gezdiği düşlerimden,
Yaralı bir av telaşıyla kaçıyorum,
Sükuta erdiği an nefes alışverişim,
Bir uçurum kenarından boşluğu seyrediyorum,
Ölümü bile unuttuğum anlar olurken,
Aklımdan gözlerini atamıyorum.

Hercai iklimlerin çiçeği olmasaydın, bulurdum seni,
Güneşin tepeden vurduğu bir dağ yamacında,
Dalını, kökünü zedelemeden,
Gövdene zarar vermeden,
Alırdım seni küçücük gönül bahçeme,
Sen bana açardın bir ömür boyu,
Ben sana yanardım,
Sen beni saklardın nefesine,
Ben sersefil olurdum sesine,
Bir hayalden öteye geçemeyen duygularım,
Kanayan yaralarım,
Bavuluma doldurduğum korkularımla,
Bu şiiri bir tren garından yazıyorum sana,
Duvarlarında gözyaşı ve hasret barındıran,
Yarısı yıkık istasyonun avlusunu adımlıyorum,
Dönüş ümidi olmayan bu yolculuğa,
Yalnız senin için katlanıyorum,
Bir daha kimseyi sevememek pahasına,
Aklımdan gözlerini atamıyorum,
Aklımdan gözlerini atamıyorum,
Aklımdan gözlerini atamıyorum.