En çok kafama takılıp,en çok değişsin istediğim bakış açısı; erkeğin kadını önce-kadın, kadının da -daha az görülse de- erkeği önce erkek sonra insan (bazen hiç olmayabilir) olarak görmesi, öncelikle cinsiyeti farketmesidir.
Böyle olunca da, oluşacak ilişki ya da iletişim baştan başarısız, yanlış temel üzerine ve eksikliklerle başlamakta.Önce insan olarak,akıl, beyin yürek olarak cinsiyet katmadan başlamayan her tanışıklığın ne getireceği, yada nerde kopacağını tahmin etmek zor değildir.
Burada vurgulamaya çalıştığım, kesinlikle cinsiyeti yok saymak,kuru kuru feminizm sloganı yaratmak değildir.
Kadın olmak, erkek olmak,cinsiyetinin,varlığının,özelliklerinin farkında olmak ve doğallığında yaşamak elbette güzeldir.Gereklidir.
Ancak gerek toplum içinde gerekse ikili ilişkilerde insana birinci bakış cinsiyet olduğunda sorunlar da başlamakta.İnsanın beyni ve kişiliği ihmal edilmekte,en güzel paylaşımlar öldürülmekte,ilişkiler yada bakış açısı cinsiyetle sınırlanmaktadır.
Toplumlarda kadın sorunu değil, insan olma sorunu ele alınmalıdır. Kadını 'haksızlığa uğramış,zavallı,umarsız,mağdur ' ilan etmek,kolay ve moda bir tavır olmaktan öteye gitmezken,erkekleri bu işin 'tek sorumlusu görmek yada göstermek' gibi adaletsiz bir yargıyı da yaratmaktadır.
Erkeklerin böyle yargılanması her ne kadar adil olmasa da, onların masumiyetini kanıtlamaz,bir başka deyişle; bu konudaki eksik ve yanlışlarda etki, katkı, ya da sorumlulukları olmadığı anlamına da gelmemeli...
Zulumkar oldun beni candan bezdirdin.
Ben seni sevdikce sen hep naz ettin.
Dost olamadık neden dostca biz ikimiz..
Aramadın bir kez olsun hatrım sormadın.
