Aklımda Kalan Şiiri - Ozde Ay

Çocukken,
Geceleri yastığımla konuşurdum ben
Bizim küçük arka odada
Yastığa yüzümü hala gömüyorum
O günlerden kalma bir alışkanlık
Ve her gece annem için dua ederdim
Çektiği çileler bitsin diye.
Annem benim canım annem
Çocuktum çok küçüktüm
Çektiğin acıları görürdüm yüzünde
O kadar dirençliydin ki sen
Herşeye rağmen gülümserdin
Kimseyi kırmamak adına
Ezilirdin
Bunu kimse bilmezdi
Annem canım annem
Sen kendini feda ettin
Evimiz hergün misafirle dolardı
Sen gece yarılarına kadar
Hizmette kusur etmemek adına
Dolaşırdın
Çoğu zaman çocuklarını bile unuturdun
Öyle ya
Çocuklarını sevmek okşamak gibi
Bir lüksün olamazdı senin
Canım annem
Hiç kızmadım sana
Ben hep üzüldüm
Yatağa girdiğinde hayal de olsa
Sevdin okşadın bizi
Hisederdim
Çünkü ellerin gezerdi üzerimde
Pamuk ellerin
Büyüyünce anne olacam derdim
Senin gibi
Ama çocuklarımın annesi
Çünkü sen herkesin annesiydin
Bize sıra gelmezdi anne
Annem benim canım annem
Sen kafese konulmuştun
Ben seni parmaklıklar arasından izlerdim
Doyamazdım
Benim annem annelerin en güzeliydi
Koca yürekli sevgi dolu
Sabır taşı
Başımın tacı annem
Hayat felsefen hiç değişmedi annem
Kimseler kırılmasın diye hep kendini kırıyorsun
Beni bırakın ben iyiyim
Babanıza bakın diyorsun
İyi değilsin annem
Çektiğin acılar yüzünde beliriyor artık
Gizleme anne
Büyüdüm çocuk değilim ben.