Aklım Ermiyor Şiiri - Esat Anık

Neler çektim ben neler, ne çileler elemler;
Kimseler şu halimi sormuyor ah sormuyor.
Ben mi çok seviyorum, o mu aşkı bilmiyor?
Buna bir türlü aklım ermiyor ah ermiyor.

Tavrına aldandığım, bakışına kandığım.
Yıllarca onun için çıra gibi yandığım.
Her görüşümde sanki çıkacakmış sandığım
Kalbim eskisi gibi vurmuyor ah vurmuyor.

Ne yüzüme gülüyor, ne elimi tutuyor;
Bin türlü bahaneyle, masalla uyutuyor.
Bunlar yetmezmiş gibi adımı unutuyor.
Hal-i pür melâlimi görmüyor ah görmüyor.

Gece sessizliğinde onu düşündüğüm an,
Öyle rüzgâr eser ki; yaman eser, pek yaman.
Derdimi anlatmaya şu felek hiçbir zaman
Beklediğim fırsatı vermiyor ah vermiyor.

'Yağını el sürünen, faydasız bir gül' gibi.
Daima uzaktadır, yabancıdır; el gibi.
Gönlümde birikerek gözlerimden sel gibi
Akan hicrânlı yaşım durmuyor ah durmuyor.

İşte böyle, bu yüzden dinmiyor ki efkârım!
Bu yüzden tükenmiyor, eksilmiyor hiç zârım.
Ömrümü adadığım, benim vefâsız yârim!
Bitti demeye dilim varmıyor ah varmıyor.