Aklım Ermedi Şiiri - İsmet Bozkurt

Aklım Ermedi

Yüzbin gündüzle gece gördüm döner çark gibi
Uçurumlu yol etti yine aklım ermedi
Başıma türlü haller geldi derde gark gibi
Vefasıza kul etti yine aklım ermedi.

Ne zaman bana uydu ne ben döndüm zamana
Müsibeti derh ettim el açmadım aman’a
Meyil verince son dem, bir kaşları kemana
Her damlamı sel etti yine aklım ermedi.

Gökyüzü gri oldu yeryüzü kara zindan
Mutluluk ölüverdi hicran doğduğu andan
Yüreğim efgân yaşar gözyaşı akar kandan
Ağu sundu gül etti yine aklım ermedi.

Tanırken yakınımı uzaklaştım kendimden
Göğüs gerdim eleme çile taştı bend’imden
Hayâl ile yaşadım kurtulmadım cevr’imden
Nar’a yaktı kül etti yine aklım ermedi.

Gönül kuşu el olmuş kafesi deldi geçti
Bu sevdanın aslı ne bir anda sildi geçti
İnkâr gelip vefasız tesehhur güldü geçti
Lâl küpünde dil etti yine aklım ermedi.

Pişmanlık duyacaksın özlemin kavrulunca
Aldığın tüm ahların harmanı savrulunca
Yalnızlığa düşüpte hücrende boğulunca
Nedametin zul etti yine aklım ermedi.

İsmet Bozkurt