Akıyor Şiiri - Halil Gürbüz

Neden mi ağlayamıyoruz artık..!
Giderek yalnızlaşan ve yalnız akmak isteyen;
Belki de akmaya bile imkanı olmayan
Daha büyük gözyaşlarına sahibiz..!

"Herşey unutulur" ki, bunu iyi öğrenmesek zaten;
Olmazdı hayaller, hayat olamazdı; insan yaşamazdı..!
Bu nedenledir tabi, hergece yumulurken gözlerimiz,
Hersabah başka bir havayı çeker burnumuz içimize...

Başka bir arzudur, acizliktir yine;
Kahvaltıdaki çaya, kaç şeker atacağını düşünmek..!
Yumurtayı rafadan haşlamak mı;
Yoksa ekmekle mi kızartmak gerektiğini..?

Belki evdekiler ekmek isterken senin canın simit çeker;
Yeni de çıkmışsa hani çıtır-gevreğin fırından.
Hani unutmasın da ne yapsın derdini insan?
Güneş yerinde duruyor mu hiç; yağmur rahat yağsın diye?

İşte bu yüzden kolay açılmıyor göz kapaklarınız.
Damlanız bile zorda, darda ve farkında ki düşmüyor...
Unutuluyor, en derinlere gömülen acılarınız;
Geçmişinizdeki bir sağnakla dindiği sanılıyor.

Sürükleniyorsunuz susup da sonsuza,
Ve zaten etrafınızdaki herşey ağlıyor..!
Gözünüz görmüyor yalnızca eskisi gibi görmek de istemiyor..!
Kulağınız bile duymuyor artık içinizin inleyişini...