İnsan prangalar eskitiyor
Melek kalpli bi kadını
bıçaklıyorum defalarca kalbinden
O bana sarılıyor buna rağmen
İnsan insanlığından utanıyor
Dönüp bakıyorum ona
Yüzünden yüzüme akıyor tüm enerjisi
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta