Akıp Giderken Zaman Şiiri - Mutlu Alkan

Zaman, akıp gidiyor, beklemeden ve bir ân bile durmadan
Çocuklar büyüdüler biz ise yaşlandık farkına bile varmadan
Bir zamanlar abi diyorlardı, sonra bey amca, şimdi ise dede
Ağaran saçlar, bükülen beller, ihtiyarsın diyor kalbimi kırmadan

Huzuru arıyorum, daha az gören gözlerimle ve titrek sesimle
Yoruluyorum, elimde baston iki adım atınca, dar nefesimle
Ah çekiyorum. Ah gençken böyle miydim diyorum sessizce
Ömür sermayesinden avucumda kalan bozuk üç beş metelikle

Vefa, kuytu bir sokakta, vefasızların ellerinde vefat etmiş
Vefanın katilleri, vefayı kimsesizler mezarlığına defnetmiş
Yaptığın iyiliklerin peşine düşme ve şükran bekleme elden
Nankördür insanoğlu, bir kötü bin iyiye Dünya’yı dar etmiş

Bayramlar da olmasa, bir arayanım soranım belki olmayacak
Düşeceğim elden ayaktan, adım atacak mecalim kalmayacak
Güçlüydüm ya! Eskiden sıksam taşı, çıkarırdım belki suyunu
Gönlüm dostlarımı bekliyor, biliyorum kimse hâlimi sormayacak

Ömür güneşim artık parlamıyor, almıyor gözleri, ha battı ha batacak
Amel defterimin belki de son sayfaları yazılıyor, kapağı kapanacak
Ruhum ne kadar yeni olsa da bedenim o kadar çok eskimiş olacak
İyilik ya da kötülük, unutma ki insanoğlu hep yaptığıyla anılacak
(20.04.2016)