Akıp Geçer Sessiz Zaman

Akıp geçer sessiz zaman,
Seyrede dur ömrü, poyraz, yel...
Çıkarcı yalan, bir zulüm hüsran.
Acı, hasret, yılmayan ecel.

Anlarsın, dün dost bildiğin,
Gelirmiş kapına bir derdi için.
Şimdi “adam olmuş”, yüzüne bakmaz,
Burnunun koskoca azizliği için.

Kahrolursun, edersin için için feryat,
Karşında suskun duvarlar,
Dinlemez... Yalnızsın!
Yalnızlığın irkilir şuura inat.

Bocalar, kendine sorarsın,
Tanrım bu muydu dostluk, adalet...
Umursuz sessizliği kovalar,
Benliğin azapta, beyhude nefret.

Çıldırmamak elde değil! Yok
Yüzsüzlüğü adam edecek bir deva kanun.
Sabır, ya sabır, dert değil...
Ömrüm kader zulmünde eriyen bir mum.

Sınav eder ilkeyi, şeytan coşkuda.
Karşıma çıkan bir yumak ibret...

Yok mudur bir müjde bana?

13 Şubat 2010, Varşova