Akılsız Kullar Gibi

Salonda uçuşarak; üç beş gidiyorlardı.
Elimde bir sineklik, bir bir ölüyorlardı.

Bunda mutlak hatam var, balıklar kızarıyor,
Kapılarsa dayalı, sinekler de geliyor…

Sinekler toplanmıştı, bunda ihmalim vardı,
Salonun tepesini, tavaf ediyorlardı…

Çıkmak istemiyorlar, fazlaca toplanmıştı…
Evde kalıcıydılar, misafir uzaktandı…

Misafir çok yaşlıydı, ev temiz olmalıydı…
Mehmet Canatan amcam, randevu de almıştı…

Önce tuzaklar kurdum, dışarıya çıkardım…
Çoğunluğu ölümden, hemen hemen kurtardım.

Burası bir köy yeri, ekili alan pek çok,
Alt yapısı da hiç yok, sinek bu yüzden pek çok.

Bir kez ilaçlandı, güpegündüz olmuyor,
Biraz tecrübe gerek, sinekler hiç bitmiyor.

Dönelim bizim eve, zeki sineklerime,
Öldürmek istemiyor, uymuyorum nefsime…

Salonu söndürüyor, mutfağı yakıyorum,
Elimde seccadeyle, hızla ürkütüyordum.

Salonu kapatıyor, balkonu yakıyordum,
Elimde seccadeyle, tekrar kovalıyordum…

Odaların içinden hem ayrılıyorlardı,
Yanan ışıklar ile hem yön buluyorlardı…

Tercihleri aydınlık, karanlıktan kaçmaktı,
Aydınlığı seçenler, hayatta kalacaktı…

Sonra balkondakiler, dışarı gidecekti,
Ev temizlendiğinden, sinek ölmeyecekti…

Bazıları çıkmamış, çok kez gizlenmişlerdi,
Ama yüzde doksanı, evi terk etmişlerdi…

Akılsız kullar gibi, lâf anlamıyorlardı,
Özgürlüğü reddedip, ölmek istiyorlardı…

Aslında güzeldiler ve de sevimliydiler,
Adeta alışmışlar, eğlenir gibiydiler,

Oysa ısrarla kovmuş, dışarı göndermiştim,
Odadan bir odaya, ışıkla yönlendirmiştim,

Seccademle ürkütmüş, canları yanmamıştı,
Kalanlar ki çok üzmüş, kalbim katılaşmıştı…

Demek iyi değilim, yine vicdansızmışım,
Zaten itirazım yok, üstelik akılsızım!

Bahçede de kızartır, temiz önlem alırdım,
Ya da sineklik takar, vicdanımla kalırdım.

Şimdi de sinmemiş ki, içerim cız ediyor,
Günah ta sayılmıyor, bunlar öldürülüyor,

Şahsımın vicdanıdır, ailem öğretmiştir.
Annem, babam, kardeşim, bunu böyle bilmiştir.

Sineklikle öldürmek, o güzel böcekleri,
Sinmemiş ki içime, yazmışım dizeleri…

(2000)