Akillilar Ve Deliler Şiiri - Hasan Hazani

Bu çıkarsız gönlümde akıl bana ters düser
Yaşarken tüm ömrümde akli,ler bana küser
Olmak'mı zor,olmamak'mı, mesele karâkter'dir
Akil-i cep bakarında " delisi yürek'tendir

Aç kalsam susuz kalsam bir tek lokmam kalmazsa
Yatacak yer mêkânım yatak, döşşek olmazsa
Fikrimden bile geçmez çalışan hakkı yemek
Emekcinin mukaddes verdigi emek'tendir

Her hatayı, yanlışı göstersem bilmiyene
Bundan dolayıdırki beni pek çokta sevmeyene
Hor göremem cahili bilse iyisin yapar
Bulsun doğru yolunu dediğim dilek'tendir

Kin güdüp düşman olmam kötünün sözlerine
Hırsa kapılıp bana kince'si gözlerine
Temennip, dileklerim iylikler sunarım ona
Öğrensin diyerekten tolerans vermektendir

Tekke, türbe, yatıra inanıpta giremem
Çünkü cahalet düşmanı yüceltipte sevemem
İnanmam hoca'lara, dede, papaz, hahama
Düzenbaz hilelerin bilerek görmektendir

İnsan'lar öğrenmeli ilim, bilim, fen'leri
Beyin, kulak, gözü açar aydınlatır körleri
Edep, erkân,erdem'likler, fazilet'ler oluşup
insan'lığın değeri gerçeği bilmektendir

Hazani'yem derimki insan'dır hata yapar
Bilerek, bilmiyerek yanlış yol'lara sapar
Aslında tek dileğim olsun insani, kâmil
Siyah, beyaz fark etmez insani sevmektendir.
(h.hazani)