Akıldelen oyunlar Şiiri - Gencay Coşkun

Öfkeyle kurulurdu sofralar
Yıldız vakitlerinde
Akıldelen oyunlar oynanırdı
Hiçbir güneşi göremezdik
Her birimiz güneş olduğumuz halde
Süprüntülere karışmış
Sahiplerini şaşırmış duygular
Ellerinde yanlış bir
Seçimin boyası dururdu
Silinse bile iz kalırdı
İstasyonlarda
Kaç zamandır
Binmemiştim trenlere
Vagonlarında
Göz göze bakışırken
Anlık aşık olup
Duraklarda bırakılacak sevdalarım
Olmamıştı fason yalnızlıklarda

Gönülkesen çoklamlar olurdu
Sanki her atışta
Tutarmış gibi
Birde hayatın isabet yüzdesini
Düşürüp dururlardı
Gölgede rahatlatan sığınaklar arardım
Bulabildiğim ancak kuru yapraklardı
Karınca kararınca
Bir hayattı
Her cümle
Hece hece
Kazınıp durdu beynime
Düşünmesem ben olamazdım
Bir duyguortayı nereye çıkarsa
Oralarda bulunmam gerekirdi
Çok gerekli olmadıkça
Ortalarda durmazdım
Bölünmemde tersine çıkardı
Rüyalarımda
Bölünen her parçam
Birbirini çekerdi ateşe
Gittikçe uzaklaşırdım
Bilinen sonlardan
Taşa takılır gibi
Düşerdim
Deniz kabuklarına
Canımı yakmazlardı ama
Geleceğimi çoktan yakmışlardı

Bir bağ vardı
Derinlere uzanan salkımları vardı
Tanelerinden yen dünyalar doğardı
Abidinin biride durmadan
Dünya doğrardı
Aşkıma icaben
Gelecekten mahsuben
Tebeşirle duvarlara yazılar yazardım
Erken yağmurlarda
Yar gözleri görmeden
İcaplarına bakılırdı
Ayaklara düşen
Tenlerden vardı
Yeni modaydı belki
Gittikçe çoğalıyorlardı
Bu saatten sonra karşı
Durmak gerilikti
Bildiğim kadarıyla
En geride bendim
Daha çok ben utanıyordum
Açıldıkça açılan
Tenlerden
Sabırlı durmak
En büyük erdem
Yada en büyük aptallık
Denilirken
Ben seve seve aptal oluyordum
Kağıt mendil gibi
Haraç mezat Harcanırdı insancıklar
Tavuğun didiklediği
Buğday taneleri gibi
Çok azı başak verirdi
Güneşe doğru
Yürüyenlerden

Düşmemek lazımdı
Canla kazılan siperlere
Erimemek lazımdı
Çöl ikliminde
Yaralarımız kurtlansa bile
Asla yüreğimiz kurtlanmayacaktı
İçten dışa doğru savuran rüzgarlarda
Dimdik ölmesini bilecektik