Kocaman bir simaydı aynada
Beyninde kükreyen zekâsı
Uzaktan bakınca yürürdü dağlara
Güya titretirdi zemini
Ayakları hayale basınca
Aklı başında bir varlık zannederdi kendini
Sensiz, kendi dünyasına dalınca.
yol kenarındaki
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
Devamını Oku
yağmur mazgallarını
kumbara sanıp
harçlığımı atardım
bu yüzden en çok
denizden alacaklıyım.
