Akıl mecmuası… Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Her halı seccade olmaya memur,
Kirli ayaklarla örselenmese..
Müşfik vakitlerde içen mendebur,
Düşüp, sendelerken efelenmese!

Saf akıl aslını bilmeye mecbur!
Ya ruhun sözcüsü, ya nefse gözcü..
Altın elemeye tutulsa kalbur,
Un savurmakla eş, artmaz övüncü.

Felekten gün çalıp, unutan aklı;
Saman pazarında kiraya versin..
O nurlu madende inciler saklı,
Heykele emir ver, başı devirsin…

Lağım faresinin açtığı kanal,
Tıkalı akıldan daha temizdir!
Akıl başta olsa, tiksinir bu hal;
Ne çıkar muhalde gövdeni gezdir…

Kendine hayrı yok, akıl durur mu?
Var mı hiç ayyaşa enselendiği?
Akıl, akılsıza bozdurulur mu?
Ne aldığı belli, ne de verdiği…

Sen önce aklını aynalarda gör!
Ben kimim, sen kimsin, diyecek biri..
İster cevap ara, ister çorap ör,
Akıl ve hayatın olmaz tehiri…

Ortak kanaatler: akıl çok mühim!
Lakin, o benim mi, ben mi onunum?
Başlarsa sualler, kurtuldu vehim!
Gülme isbatlarsa güneş odunum…