Akıl Hastanesinde Aşk Şiiri - Mucize Şii ...

Akıl Hastanesinde Bir Aşık

Delilik, bir gül gibi açtı avuçlarımda,
Aklımın kenarına oturdum,
Yüzümde terk edilişin mor çiçekleri.
Ne bir dost kaldı, ne de bir düşman
Sadece senin adın çınlıyor duvarlarda,
Ve bir hemşirenin sesi:
“Yine onunla mı konuşuyorsun?”

Aklımı sana verdim bir sonbahar akşamı,
Sararmış yapraklar gibi düştü düşüncelerim.
Her şeyin başladığı yer kalbimdi belki,
Ama her şeyin bittiği yer dilin oldu.
“Git” dedin.
Ve ben gittim.
Bir akılsataneye.

Orada zaman yok,
Zamanın yerine konulan saatler var:
Her tik sesinde gözlerin geliyor aklıma,
Her tok sesinde yokluğun.

Bana aşkı anlatıyorlar odadaki diğerleri,
Birisi diyor ki:
“Ben sevdim, ama o yıldızlara kaçtı.”
Bir diğeri fısıldıyor:
“O bana ‘delisin’ dedi, haklıydı belki.”
Ama hiçbiri sen değilsin.
Hiçbiri senin gibi gülmüyor.
Senin gibi susmuyor.

Doktor soruyor:
“Gerçekle hayal arasında kaldığında ne hissediyorsun?”
Ben “Sen” diyorum.
Çünkü senin varlığın hayal kadar güzel,
Gerçek kadar yaralayıcıydı.

Bir gün iyileşirsem,
Sana yazacağım son mektubu yazacağım:
“Bu aşk beni aldı,
Bir akılsataneye yatırdı.
Seninle konuşmak yasak,
Ama seni düşünmek serbest.
Ben her gün seni düşünüyorum,
O yüzden hâlâ deliyim.”

Sonra susturuyorlar beni.
Bir ilaç, bir iğne, bir sessizlik.
Ama sen hâlâ ordasın.
Senin hayalinle başlıyorum sabahlara,
Ve seninle kararıyor akşamlar.

Ne ironidir ki,
Aklımı korumak için buradayım,
Ama onu seninle kaybettim zaten.
Bu akılsatanede,
En sağlıklı yanım senin aşkındı belkide.

Söz : Mucize