Âkif’in Vatan ve Millete Bakışı

Cennet kadar özeldi, senin gözünde vatan.
Gurbete düşünce dar gelirdi sana cihan.

Canını çekinmeden verirdin yurdun için.
Ona kurban olmaya, hep hazırdı bedenin.

Gönlün vatan aşkıyla yanıp kavruldu her an.
Kalbinde bulunmadı, ondan mukaddes canan.

Tek derdindi her zaman, Türkiye’nin acısı.
Millet güldükçe dindi, yüreğinin sancısı.

Bir ömür bendesiydin, Aziz Cumhuriyet’in.
Gönüllü mihmandarı oldun Yüce Devlet’in.

Her yerde ve zamanda savundun milletini.
Ulusuna harcadın, tüm hayat servetini.

İç hasmımız olarak bildin sen tefrikayı.
Kardeşlikten umardın, başarı ve bekâyı.

Yurdu sahiplenmeyen namertti kitabında.
“Sahipsiz vatan batar.”, dedin her hitabında.

Ülkene göz dikene karşı sanki aslandın.
Zulme direnç gösteren yürekli bir kaplandın.

Arza değil bağrına diktin ulu gönderi.
Hilâle yuva kıldın, ruhundaki gökleri.

Bayrağımız uçtukça semâda, dâim coştun.
Gölgesinde hilâlin, çocuklar gibi koştun.

Sancağın altındayken tattın gerçek hürlüğü.
Candan bile kıymetli sayardın özgürlüğü.

Kurduğun hayalleri süsleyen Ay Yıldız’dı.
Sana göre o, kutsal bir simgeden farksızdı.

Düşman diş bileyince, karşısında dik durdun.
Ülkene yan bakanı, söz silahıyla vurdun.

Zor günde yanındaydın, çilekeş vatandaşın.
Onlar acı çektikçe sel olurdu gözyaşın.

İbadet gibi gördün, mazlum halka hizmeti.
Halktan esirgemedin Hak’tan gelen şefkati.

Hiç kimse vuramadı ruhuna bir kelepçe.
Kim yeltendiyse buna, anında yedi, pençe.

Ulvî bir hisle yazdın istiklâlin marşını.
Okundukça titretir, Yaradan’ın arşını.

Silinmez bir not düştün, şu muhteşem maziye.
“Türklere vatan, candan da değerlidir.” diye.

Yurdunu düşünerek geçti, zorlu yaşamın.
Kollarında can vermek oldu, en son meramın.

Her insana örnekti, vatan sevgin Ey Âkif!
Öyle bir sevgi ki bu, mümkün mü onu tarif?

İstanbul-2009