Akıbet Şiiri - İsmail Cabir

Ömrünce boş çıksın tuttuğun dilek, bir mutlu gün yüzü göremeyesin
Kapını çalınca o yüce melek, sen Azrail misin diyemeyesin

Nasılsa seni de bir gün ölünce, toprağa koyarlar boylu boyunca
Kiram en Kâtibin gelmeden önce, dilerim karşında beni göresin

Boşuna yolunda harcanan emek, olur mu bir kulun hakkını yemek
Ben şeytandan bile beterim demek, dilerim onunla bir dirilesin

Tüm yaratılmışa kalk denilirken, Arasat’ a doğru sürüklenirken
Bir hasenatına bin verilirken, amelinden hayır göremeyesin

Herkes yalvarırken yüce Allaha, sanma her ağlayan çıkar felaha
Sırat köprüsünün başında daha, dilerim ilk benden af dileyesin

Bir yanda boyunca tere batanlar, bir yanda usulca yere yatanlar
Halini kınasın sana bakanlar, dilerim arından yere geçesin

Perişan hallerin seyrine dalıp, o zalim nefsinle baş başa kalıp
Amel defterini solundan alıp, cennet bahçesine giremeyesin

Feryat edenlerin yanıdır yerin, cehennem sekiz kat dibi pek derin
Aşın zakkum olsun içtiğin irin, Kevser’ in suyunu göremeyesin

Akıbetini sor nerde hainler, rahat yüzü görmez ah edip inler
Sanma ki zebani derdini dinler, dilerim susmayı çok özleyesin