Akdeniz ve Beydağı Şiiri - Hasan Zeki

Çocukluğumun Antalya’sından belleğime ve hatta tüm benliğime nüfuz etmiş iki muhteşem imge var: Birisi, hemen daima yukarılardan, yüksek kayalıkların üstünden seyrettiğim, mavilerin en mavisi, derinlerin en derini, dalgın anlarında munislerin en munisi, kızgın zamanlarında köpük köpük öfke saçan Akdeniz. Diğeri, Akdeniz’e hep yukardan bakan yalçın, mağrur ve vakur Beydağı. Durgun zamanlarında Akdeniz öylesine sığ ve berrak görünür ki, bir kayanın üstünden şöyle bir elini uzatsan dipten avuç avuç çakıl taşı toplayıverecekmişsin gibi gelir. Ama bir içine dalmayagör, o zaman anlarsın nasıl derin olduğunu, her derinliğinde ne muhteşem hayatlar barındırdığını.. Aynı yere her dalışında bambaşka, yepyeni keşiflere kapı açıldığını farkedersin. Beydağı, ilk görüşte ürkütücüdür. Başı ve gözü hep yukarılarda, çoğunluk bulutların üstünde, ama her nasılsa aşağıda olup biten hiçbir şeyi de gözden kaçırmadığını hissettiren bir hakimiyetin ta kendisidir o. Sanki Akdeniz’in başına Tanrı buyruğuyla dikilmiş amansız bir gardiyandır Beydağı. Beydağı’nın eteklerinde, serin ve bereketli yaylalarında dolaştığın zaman anlarsın ancak, onun ne kadar sıcak bir dost, vefakar bir sevgili ve müşfik bir ana olduğunu. Uzaktan ve karşıdan seyrederken duyumsadığın korku birdenbire kıpır kıpır bir sevince dönüşür Beydağı’nın zirvelerinde. Uzun lafın kısası, ‘derinlik’ dedin mi, bende onun ölçüsü Akdeniz’dir; ‘vakar’dan söz ediyorsan Beydağı..