Akdeniz Hiç Olmadığı Kadar Alıngan

Hatırlıyor musun sevgili?
Ayın çekingen ışığı altında,
Kuytu kayalıklarda ağırlamıştı bizi Akdeniz.
Gözlerin ufuk çizgisini sansürlüyordu,
Her tonda maviliği buluşturarak.
Sana baktıkça tutuşan yüreğime,
Tanıklık eden dalgaların çırpınışını gördüm.
Çekiştiriyorlardı birbirlerini,
Bilmiyorum fark ettin mi.
Bu dilsiz ve hırçın polemik,
Bir şeyler anlatıyordu bize.
Ellerini ellerimin arasına aldığımda,
Sükuta kavuşurdu dalgalar.
Sana sıkı sıkı sarıldığımda,
Bir çocuğun munis siluetine bürünürdü Akdeniz.
Yüreğinden kopan her gülüş için
İnciler bırakırdı sahillerime.
Yüzünde beliren gamzelerini gördükçe,
Ağzım kulaklarıma varırdı.
En utangaç halimle,
Gülmek denen şeyin tadına varırdım.
Şimdi yokluğunun en çarpık irtifasındayım...
Ne kalabalıklar barındırıyor beni,
Ne de kuytu kayalıklar.
Hatıraların harladığı maziye sarıyor zaman,
Akdeniz ise hiç olmadığı kadar alıngan.
Biliyor musun sevgili?
Sen gittiğinden beri,
Gülmek denen şeyde mana bulamadım.
Ne Akdeniz'i avutabildim,
Ne de yüreğimi...