Akçay'da Mahpusluk

Zor sanat şu mahpusluk
Dayanılmaz
Ne doyumsuz duygu
Sevgilinin ardından hüzünlenmek
İç çekerken erimek
Kendi kendini yemek
Boşluğa düşmemek, direnmek
İki haftada bir görüşmek
İçine bir köz düşmek
Ben içeri, Sen dışarı giderken
Ağıların, acıların tünediği
Koparır götürürdün yüreğimi
Yaralı gurbet kuşları gibi
O mazlum, o masum gülüşlerin
Boz kırlar gibi derin
Asılı kalırdı, gözlerimde gözlerin
Alamazdım kendimi senden
Bir karacanın, akarcanın
Toprağa akan ılık ılık
Şarapsı kanı gibi sızardın
İçimden de öte içime, iliklerime
Tükenir, bitkin düşer
Gelemezdim günlerce kendime

Kasım 1982
Akçay Askeri Cezaevi / İskenderun