Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun emeğinize sağlık hocam
Tebrik ederim saygılarımla selamlar
Yüce Allah ruhunu şad, mekanını cennet eylesin.
Duyarlı kaleminizi tebrik ediyorum.
Kaleminize sağlık.
Nice şiirlere.
Esen kalın.
Saygılarımla.
Hocam şiir benim vaz geçilmezim yani geçte olsa şiirleri okuyorum okuması bile beni mutlu ediyor yorum için teşekkür ler saygılar
Hocam yorum için çok teşekkür ederim
Yüreğinize sağlık kaleminiz daim olsun saygılarımla esen kalın.
Hocam yorum için çok teşekkür ederim
Şükür görüştürene Sayın Kurt.
Uzun süredir şiirlerinizi de
okumamıştım.
Şiirime gelişiniz için çok çok
teşekkürler.
Bu şiiriniz de
güzel olmuş.
TEBRİKLER
Hocam şiir benim vaz geçilmezim yani geçte olsa şiirleri okuyorum okuması bile beni mutlu ediyor yorum için teşekkür ler saygılar
Değerli hemşehrim insanı değerleri , dostlukları, arkadaşlıkları yaşatmak insanı bir ödevdir Garip Kemal Tiçaret lisesinden okul arkadaşım çok küçük yaşta babasını kayıp etti babasız büyüdü ona okulda garip Kemal diyorduk ( Kemal Öztürk) ne yazık ki amansız bir hastalıktan genç yaşta hakka yürüdü mekanı cennet olsun okulun en değerli öğrencilerinden ve çok mert yiğit bir dost arkadaşımız , yorum için teşekkür ederim saygılar sunarım
Değerli hemşerim, Dost yüreğine, emeğine sağlık. Bir dost gönülden ancak bu kadar sahiplenile bilir bir dost. Bu zamanda böyle tertemiz ne yürekli insanlar ne de değerli dostlar kalmadı. İnsanlar insana cebinin kalınlığına göre değer verir oldu. Gönlünün güzelliğine göre değil. Amma şair yürekli ve güzel yürekli insanlar kıymet vermeyi de kıymet görmeyi de bilirler. Dost yüreğiniz var olsun. Akçaabatlı garip kemal değil, Merhum Akçaabatlı adam gibi adam Kemal'e Allah'tan Rahmet ve Mağfiret diliyorum, Nur içinde yatsın. Kaleminiz daim olsun. Selam ve saygılar.
Değerli hemşehrim insanı değerleri , dostlukları, arkadaşlıkları yaşatmak insanı bir ödevdir Garip Kemal Tiçaret lisesinden okul arkadaşım çok küçük yaşta babasını kayıp etti babasız büyüdü ona okulda garip Kemal diyorduk ( Kemal Öztürk) ne yazık ki amansız bir hastalıktan genç yaşta hakka yürüdü mekanı cennet olsun okulun en değerli öğrencilerinden ve çok mert yiğit bir dost arkadaşımız , yorum için teşekkür ederim saygılar sunarım
Hocam bu güzel ve anlamlı yorum için teşekkür ederim
Zeybek hocam bu güzel yorum için teşekkür ederim saygılar selamlar
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta