Akbelen'de Direniş Destanı

Yeşiller dalgalanırken Akbelen’de
Kanat çırparken kuşlar özgürce
Başladı bir kâbus sessizce, sinsice,
Hüznü düştü ağaçların yüreğime.

Katiller çıktı meydana ansızın
Bir gecede vuruldular dalında.
Eğildi Ağaçlar, gözyaşı döktü,
Toprak ağladı, gökyüzü sorguya çekti.

Yürekleri dağladı Kuşların çığlıkları,
Akbelen halkı isyanlarda….
"Durun!" dedi
Yürek parçalayan sesleriyle insanlar.
"Bu kıyımı durdurun, yoksa
Kaybederiz içindeki sevgiyi ve neşeyi."

Toprak anaya ant içti halk,
Son damlasına kadar direnişte olacaktılar.
Diktiler gövdelerini toprağa,
Bir ağaç gibi.
Kökleriyle bütünleşti gönülleri.

Her sabah güneş doğduğunda,
Akbelen halkı ayağa kalktı birlikte.
Kıyımın karşısında dimdik durdular,
Ellerinde barış,
Gözlerinde umutlar.

Direndiler sevgiyle, şefkatle,
Gösterdiler dünyaya doğanın önemini.
Ormanların sesi yankılandı dört bir yanda,
Akbelen halkı bir ışıktı tüm insanlara.

Kimi medya sustu,
Sessizleşti betonlaşmış yürekler,
Hiç tükenmedi umut Akbelen'de.
Direnirken ağaçlarla, doğayla el ele,
Bir destan yazdılar, tarihe geçecek.

Işık oldular Gecenin karanlığına,
Yaşamın güzelliklerini anımsattılar.
Direnişle doldu taştı, Akbelen dağları
Kıyımın gölgesinde yeşerdi umutlar.

Ağaçların gölgesinde toplandı halk,
Her biri umutla baktı geleceğe.
Çünkü bir direniş destanı yazılmıştı
Tam burada
Ve umutlar yeşerdi yüreklerde.

Gün gelecek, bu destan anlatılacak,
Gelecek kuşaklara aktarılacak.
Unutulmayacak Direnişi Akbelen halkının,
Yürekler Doğa sevgisiyle dolup taşacak.

Yeniden yeşerecek belki o zaman, ağaçlar,
Kuşlar cıvıldayacak, doğa gülecek.
Direniş, destanca yaşayacak Akbelen'de,
Yürekler Sevgiyle, umutla dolacak.