Ne Kadar Ömür O kadar Şiir

Ben daha çok seveyim diye,
usul usul sokuluyordu günlerime
Günlerim ve düşlerimin öpüştüğü gecelerime;
Git! diyemiyordum.
Kalsın da istemiyordum.
Gitse ışığım sönüyordu,
Kalsa İçimde bir orman yanıyordu...

Düşüp bir düşün peşine yollara çıkıyordum
Birden ışıklarını kapatıyorlardı parkların
Caddelerde şarapçılar sövüyordu bir şeylere
Bir şeyler kopuyordu içimde anlamıyordum.
Anlamsız ve tanımsızdım, tarifim yoktu.
Tarih kitaplarında geçmiyordu ismim
İsmim iki hece, bir sevda etmiyordu.
Bir kaç şiirim dışında kimsem yoktu yanımda
Anlıyordum kimsesi yoktu aşkın
Ve biliyordum,
Gördüğüm hiç bir şey kalıcı değildi.
Parlayan herşeyin söndüğünü görüyordum.
Yıldızlar gibi, aşk gibi, gençliğimiz gibi...

Herkesin yaktığı bir gemisi vardı hayatta
Herkesin bir ateşi göğsünde
Bunları öğrenecek kadar şiir yazmışlığım,
Bir yangını anlayacak kadar yanmışlığım,
Ve her sonbahar akasyaların solduğuna, ağlamışlığım vardı.
Birde yalnızlığım elbette;
Ki ne çok severdim yalnız kalmayı
Kendimle kendimi karşı karşıya oturtmuşluğum
Kendime sitemim kendi kendimi öldürmüşlüğüm
Çünkü insan en çok kendini yıpratır yaşarken
Ve en çok kendini üzer kendine zarar verir
İyi insan başkasına zarar vermekten korkar.
Öğrenmiştim bunu da...

Hayat tüm ışıltısıyla devam ederken,
Yeni arabalar, yeni telefonlar
ve samimiyetsiz aşkları doğuruyordu günlerine.
İnsanlar koşuşturmaca da bir ömür harcıyorlardı.
Bende bu koşuşturmacada çaresiz vardım
Çaresiz, çünkü yeryüzünde değil,
gökyüzündeydi ruhum.
Fiziki temaslar, bedensel yakınlaşmalar dışında.
Kendimi bir düşe bir hayal ülkesine adamıştım
Nereye gitsem onu düşünüyordum
Ne yapsam o vardı aklımda
Aşk desem değil sevda hiç değil!
Adını koyamadığım bir çiçekti o kalbimde
Akasyalar bunu bilmiyordu...

Sevmenin suç olmadığı aşikar
Ama ölçüsü olmalıydı herşeyin
Ölçüsüz değildi hiç bir şey
Dağların dengeyi sağlaması
Denizlerin suyunu bulutlara bağışlaması
Bulutların toprağa yağmur olup yağması
Toprağın bitkileri beslemesi gibi
Herşeyin bir zamanı ve ölçüsü olduğuna kanıttı
Bende onu öyle sevmiştim ölçülü ve dengeli
Biraz durgun biraz hırçın biraz da engelli
Çünkü, engelsiz bir yaşam biçimi yoktu
Herkesin duracağı bir nokta olmalıydı
Bende yeşil bir ırmağın,
Ara sıra maviye çaldığı
Bir zaman diliminde,
Kendime kör, aşka sağır ,
Ona tutkulu olarak çekip gitmiştim.
Şimdi beni hangi deniz kabul ederse
o yana akacağım...

Bitmeyen bir şiir yazabilir bir şair
Bitmeyen bir ömür olsaydı şayet
Ömür ki bir bataryaya benzemez
Yeniden şarj edilmesi mümkün değildir
O yüzden ne kadar ömür o kadar şiir
Bir şiire bir ömür adayamaz bir şair
Bir aşka da öyle...