Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Şiiri beğendim demek illa ki manasınada aynı şairi gibi inandım demek değildir elbet.Şiir hiçliğe inanmıştır ben ebediyete inanmışımdır o ayrı.
Elimizden çıkıp giden güzelliklerin sonunda kaybetmenin bir hüznü doğar insanın içine ister istemez.Hatta bu hüzün aşırıya kaçarsa insanı intihara bile götürebilir.İşte şair bu şiirinde bu insani duyguyu üstü kapalı fakat herkesin anlayabileceği
şekilde şiirleştirebilmiş.Toprağı bol olsun.
kutlarım beğeni ile okumuşumdur şiirlerini. kıraç toprakların güzel yürekli insanı.saygı ile anıyorum Allah rahmet eylesin
Yanlız bir kelimesine itirazım vardı onuda haklı olarak silmişler.İyide etmişler.Yoksa bir sürü polemiklere sebeb olacaktım.üzülecektim.Silen her kimse en samimi en candan teşekkürlerimi arzediyorum.Her zaman böyle işi sıkı tutar anında müdahale ederseniz çok iyi olur.
Yorumlarımızı ona dikkatli ve itinalı yazarız.Ancak beğenmediğimizi nedenini niçinini açıklamakta zorlanırız
olsun onuda zoruda başarmayı öğreniriz bu vesile ile.
İşte şiir budur.böyle bir şeydir
Üstü işlemeli tülle kapalı manaların
okuyun şiir okuyun tadına varın.
selam durun önünde ustaların.
Kal İstersen
geldin
bir etek dolusu uyumamışlık
saçlarından sızan
okunamayan suskunluk da girdi içeri
anladım
gecenin ' ce ' halisin
gündüzün ' düz ' ayaklarına yakışmıyor gelişin
yine de bir basamak vardır eteğinden yukarı
soluğumu değdirmek için kokuna
bakma
ben herşeyle avunurum
bir takvimden kopartılan
güneşli bir mart sabahının
memelerinden emilen gizem
ya da işte hemen karşımda oturan
ellerinle gözlerinle kirpiklerinle
yoluma döşediğin
yirmi mart çiçeği
yarın bahar derim
nas'olsa her bedene su yürür
nas'olsa patlar her gerçek gerçeğinden
saçlarından sızan suskunluk da
sıyrılır gizeminden
nas'olsa derim dilinin en bahar gelinciğini
eritip dudaklarında
mühürlersin dilimi
nas'olsa papatyaların açılır gözümün menziline
ışır ortalık
geldin
bin gecelik yalnızlığa doldurulmuş sorgu
ve isyan artıkları
sırtları sıvazlanıp susturulmuş ağrılar
doldu odama
yarın bahar
karıyorum kartlarımı yeniden
yeniden kuruluyor zemberek
yarın yeniden ınga!
yeniden emekleme
yekinme yeniden
ha! ne dersin
kal istersen! ?
Ali Tekmil / 20.03.2004 - İzmir.
Yüreğinize kaleminize sağlık yüreğinizin sesi kaleminizin mürekkebi daim olsun saygılarımla
Yüreğinize kaleminize sağlık yüreğinizin sesi kaleminizin mürekkebi daim olsun saygılarımla
'Dostum dostum güzel dostum
Bu ne beter çizgidir bu
Bu ne çıldırtan denge
Yaprak döker bir yanımız
Bir yanımız bahar bahçe...'
(Hasan Hüseyin Korkmazgil - 'Amenna' şiirinden...)
Saygıyla...
Şiir düşünülerek yazıldığı zaman yazıldıktan sonra okunduğu an güzeldir. Şiirlerini gençliğimde seve seve okuduğum biridir. Bu şiirin başı ve sonu HİÇ ile bitmeseydi çok iyi oludu. Çünkü boyonlar bükülmeğe mendiller sallanmağa devam edecektir.
Anılar anılarda kalıyor.Rahmetle yâd ediyorum.Bir şairin yerini başka biri asla dolduramıyor!Akarsuya bırakılan mektup değişmeden gidiyor Hoş anlatımlı ve anlamlı şiirdi. Saygılarımla.
'Az önceki çiçekler nasıl da diken diken
Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç'
Az önceki çiçekler solmuş, dikenleri kalmış. Sonbaharda yapraklar sararıp, dökülür ve toprağa karışır, bir hiç olur.
Şair, hayatın hiçliğini bu dizelerle anlatmak istemiş gibi, geldi bana.
Güzel bir anlatım, güzel bir şiir. Şaire Allahtan rahmet diler, seçkiye teşekkür ederim.
Bu şiir ile ilgili 71 tane yorum bulunmakta