Ak Tenini İncitmez Kalemim

Kayıplarımı yazsam
Sığacak mı ak tenine
Ya da hatalarımı anlatsam
Kınar mısın beni

Güvenmek ihtiyaçtır
Biliyor musun
Bazen hayatın yükü
Diz çöktürür insana
Bir dost eli arar yüreğin
Yükünü indirsin istersin
Ama her defasında iki katı yükle
Ezilirsin

Bu farklı der durursun hep
Oysa tüm tokatların şiddeti aynı
Acısı doruğa ulaşıp
Seni yere sererken
Aptallığın düğüm olup
Nefesini keserken
Cesedinle eğlenir dost bildiklerin

Ne bekliyordun ki desene
İnsanoğlu işte
Aynı kumaş yani
Biliyorsun da
Neden güveniyorsun diyeceksin
İyi de
İnsanlara güvenmeden
İletişim kurmadan
Yaşanmıyor işte
Tek başına dört duvar arasında
Duvarlar örüp
Yaşanmıyor yani

Kırılan yüreğimin
Tüm parçaları kayboldu
Ölüme iki parça kaldı
Birini evladıma ayırdım
Diğerini şiirlerime

Evladım ve şiirlerim de giderse
O iki parça da kırılır
Vee
Ve ölüm tek dostum olur

Canım kâğıdım
Ak tenini incitmez kalemim
Lütfen bıkma benden
Her daim içimde korku olmadan
Beni terkedeceksin diye
Gönül rahatlığıyla
Sereyim şiirlerimi üstüne
Derdimi sana dökeyim

Ben kalıcı değilim bu dünyada
Ama sen yaşatacaksın şiirlerimi
O vakit ben de boş veririm
Dost bildiklerimin ihanetini