Ak Saçlı Kadın Şiiri - Fatih Kepenekci

Sen,
ak saçlı beli bükük kadın
sen o değilmisin
söndü sönecek alev gibi
silik bir anıya dönüşen
sen omusun
ansızın belleğimde kopan bu fırtınalar
yıllardır gözlerimden yağan avuntu yağmurlarını dindirdi
sessizlere yuvarlanıp giden yüreğimi
ılık esintiler doldurdu
silinmeye yüz tutmuş anılarım canlandı
yarım yamalak cümleler düşmeye başladı dudaklarımdan
bak mevsimler dirildi içimde
sen
sen ak saçlı
beli bükük kadın
o senmisin
sayısız gonca vermiş güle benzeyen
benimleyken her güne bir altın umut yükleyen
ağaçlardaki çalılardaki kuşlara mızıka çalan
kanatlarını gök yüzüne savurup
daldan dala konmayı yaşamak sayan
birden seni görünce karşımda
kimsesiz
yalnız
bir başına
yıkılmış
savrulmuş
perişan
yaz mevsiminden kalma
bir güz günü canlandı kafamda
dur,dur hele
tentene kenarına benzeyen küçük bulutlar
dolmasın gözlerine
yıllardır gönül saksımda büyüttüğüm güllerin
boynunu bükme hemen
yeter artık
savurmasın güçsüz rüzgarlar seni
gök yüzündeki lif lif bulutlar gibi
bir oraya bir buraya
bak
küme küme bulutlaşmış çiçeklerin arasında
şekillendi soylu güzelliğin
yıllardır üzerime çullanmış lanetler dağıldı
alevler dirildi içimde
tenin gibi kokmaya başladı yalın toprak
yine deli fişek gibi atmaya başladı yüreğim
dur dur hele
kal biraz
iliş istersen benim iliştiğim kaldırım taşlarına
ne olur
sokul yanıma
ve varmısın söyle
kalplerimizde anılarımızın kırıntılarıyla palazlandırdığımız
yapraklar arasında
pembe tomurcuklar açtırmaya
yaş kemale ersede
elimizde kalan son bir iki günü
varmısın
vamısın YAŞAMAYA.