Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
İlk sevgim, büyük aşk, son sevdam derken,
İçimdeki kaynak tükendi erken...
Her sevgili, bir bir çekip giderken,
Ellerimi sıcak bırakıp gitti.
___________ Hocam yüreğinize sağlık bir masal gibiydi şiiriniz ,
okudukça dinledim dinlediğimde yeniden okuyasım geldi.
Kutluyorum ..Ant 10 diyorum. Saygılarımla.
Yağmurlarla geldi bana hep bahar,
Çatlamış bir toprak bırakıp gitti.
Mutluluk yağdıran nice sağnaklar,
Gönlümü, hep kurak bırakıp gitti.
İlk sevgim, büyük aşk, son sevdam derken,
İçimdeki kaynak tükendi erken...
Her sevgili, bir bir çekip giderken,
Ellerimi sıcak bırakıp gitti.
-- Ne kadar güzel bir şiir kutlarım hocam saygılar sunuyoru m
Bu güzel şiirinizin altına, çam sakızı misali bölük pörçük duygular...
Aramıza sızdı, sinsice yalan,
Çocuksu saflığım, edildi talan,
Bir bıçak izidir, sırtımda kalan,
Ardında bir kaçık bırakıp gitti.
Umarım yukarıdaki güzel dizelerinizin altına eklediğim bu lav püskürmesini bir densizlik, bir saygısızlık, saymazsınız şair... selam ve saygılarımla...
saçlardaki her ak yaşanan bir acı tecrübenin nişanı gibi dururlar gönülden kutlarım kaleminize sağlık
Mesut Özbek
Birkaç dize kaldı yıllara sırdaş,
Bir masal bitiyor bak, yavaş yavaş!
Her sevdâ, gözümde iki damla yaş,
Saçlarımda bir ak bırakıp gitti....Anlam yüklü şiirinizi kutlarım, kaleminiz çağlasın..
Anlam yüklü değerli paylaşımınızı yürekten kutluyorum. ..+..+.. Saygı ve sevgi ile kalın.
Gönül bir kere sevse, sevdiğinle de ömür geçirse, mevsimler hep bahar olurdu.
Ne çatlamış topraklar, ne yüreği kurak bırakan rüzgârlar olurdu.
Aşklar da mevsimler gibi gelip geçici mi acaba?
Kayaları aşındıran damlalar gibi, yüreklerde yaralar, saçlarda aklar bırakıyor.
Sevgi ne yaşa, ne zamana bakıyor, uzanan bir el gibi,
sımsıkı yakalayabiliyor insanı...
Özlemli bir kucak bıraktığına göre efendim, o yürek her an tekrar sevmeye hazır demek ki...
Ömür boyu mutlu ve sağlıklı bir ömür diliyorum tüm sevdiklerinizle... Sevgiler ve saygılar efendim.
Tam puan.
Duygu yüklü şiiinizi
begeni ile okudum
Her buluşmamızın sonu ayrılık
içimde anlatılmaz bir şey ılık
her barışma sonunda bir dargınlık
gönlüme bir çizik attı da gitti
sıcacıktı eli bırakıp gitti
her gelişinde bin yemin etti
neden beni hüzünlere gark etti
böylece yüzüstü bırakıp gitti
Selam, bu güzel şiirinize naçizane iki kıta da ben ilave ettim ama, sizin şiirlerinizin lezzetini yakalamak nemümkün.
İyi bir akşam geçirmenizi diliyor sevgiler gönderiyorum.
Su gibi berrak biraz sitemkar ve de karamsar gördüm bu kez eserinizi Sn:Beşkese satırlarda kalması temennilerim tebriklerim ve saygımla efendim
Bu şiir ile ilgili 153 tane yorum bulunmakta