Kar beyazı duvarlara yapışan yalnızlığım
Bir cunta sultasında sallanarak süzülüyor yüzüme
Cümlelerim kesiliyor önce
Başaklar büyümez oluyor ruhumun tarlalarında
hükümsüze
Bir maymun kadar kıllı
Tepeden tepeme akan ışıkla firarı tıkanmış canlı oluyorum
Derin mağaralarımda kuşatılmış neferler!
Şimdi dışarıda ne kadar konuşabilir saman gazlı şişeler
Güneşle yıkanan kara kuru çocukların öykülerinden geçtim
Adresimi bıraktım inekler otlattığım mekanların sırtına
Yakılan ömürler bile korku salamadıysa umuda gebe analara
Ve ben kurgusunda bile depreştiğim kara kuru çocuklar inadına
Teslim çekmeyeceğim üç metre ak karaltıya
Kayıt Tarihi : 12.3.2007 14:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!