Ak Güvercin Şiiri - Saffet Akkaya Sancak

Tanrı evreni sevgiden yaratmış derler,
Ve sufiler bile sevgi ile sarılmış,
Sır üstüne dönerler…

Tanrının sevgi üzerine yarattığı evren,
Eğer yalan söylemiyorsa bilim insanları,
Ürperten bir sonsuzlukla genişlemekte...
Aynen sevgi gibi, paylaştıkça büyüyen,
O halde; sevgi eşittir evren...

Neremizden baksak kendimize,
Tepeden tırnağa sevgiyiz,
Baştan aşağı sevgi,
Bakma sen o çokbilmiş rasyonel sözlere…
Hamurumuzu sevgiden karmışlar bizim,
Sevgi ateşinde pişirip,
Sevgi tezgâhına sermişler sıra sıra,
Dumanı üstünde ekmekler gibi…

İnsan, sırf sevgiden olmuş,
Sevgiye teslim olmuş,
Sevgiye el açmış, sevgiyle coşmuş,
Al yeleli, ceylan gözlü atlar gibi,
Dörtnala sevgiye koşmuş...

İçindeki tüm kirleri sevgiyle arıtmış,
Ruhu kirlendiğinde sevgi,
Bedeni kirlendiğinde,
Yine sevgi yıkamış onu ak-pak...

Aşk haşin, sevgi sevecen kalmış,
Aşk acı, sevgi şefkat olmuş,
Aşk ağlatmış, sevgi teselli etmiş,
Aşk yeri gelmiş öldürmüş, sevgi yaşatmış,
Aşk deli etmiş, sevgi kendini buldurmuş...

Aşk bir akbaba olmuş, cesedimi bekleyen,
Ve bir damla kan olmuş, yıka yıka gitmeyen…
Sevgi ise ak güvercin, şu başımda fırdönen,
Ve bir kutsal sır olmuş, kayboldukça büyüyen...

(Ankara-Kasım 2010)