Ailem Şiiri - Veli Celal Şahin

Vatanım TÜRKİYE, İlim MERSİN.
Gel MERSİN’e, portakal yersin.
Havası, denizi, kumu, folklörü.
Derken kekik kokan, dağlarını gezersin.

İlçem SİLİFKE, köyüm KIZILİSALI.
Annem, babam, sülalem, hepsi oralı.
Hele bir gel, köyüme, dönüp gidemezsin.
Neler yok ki, çökelek, peynir, tereyağı, kovanda balı.

SARIVELLER mahallesinde; 8 Mayıs 1938’de doğdum.
Babam NEBİ, annem HAVVA’dan oldum.
Oyun oynadım, oğlak güttüm yoruldum.
Öğretmen yokluğunda, on yaşında okullu oldum.

İlk üç sınıfı, köyüm KIZILİSALI’da okudum.
Dördü beşi OVACIK köyü ilkokulunda okudum.
1953’te ilkokulda bitti, doğru orta okula.
1957’de orta okulda bitti; mesleğimi buldum.

Öğretmen Okulu, imtihanını kazandım gittim.
Trenle günlerce gittim. AKŞEHİR’e yettim.
Yemek yaptım, çamaşır, bulaşık yıkadım.
1960’da öğretmen okulu bitti, bittiğine şükrettim.

HATAY’ın KIRIKHAN ilçesine, tayin edildim.
Kara tahta, tebeşir, öğrenciler, artık öğretmendim.
Bazen bunaldım, bazen güldüm.
Uğraştım, çalıştım, acemiliği de yendim.

Vatan görevi, askerliği yaptım.
Kasaturayı, matarayı, palaskayı taktım.
Komutanımı gördüm, hazırola geçtim.
As teğmen olarak, bir selam çaktım.

ELİF kızla altı yıl konuştuk, kimse duymadı.
Konuşma yerimize bazen geldi, bazen gelmedi.
Ben keklik avına giderdim, ELİF davar gütmeye.
Kalbimizdeki sevgi, günden güne güçlendi.

Al yanaklı, kahverengi gözlü güzel ELİF’im.
Elleri kınalı, kumral saçları, tel tel ELİF’im.
ELİF’imle arpa, buğday yolduk, su getirdik göz göze.
Benim için her zaman, özel ELİF’im.

El ele tutuşur, yan yana yürürdük.
Buluşunca gülerdik, ayrılırken üzülürdük.
Düğünlerde bayramlarda, göz göze gelince.
Kalbimizdeki sevgiyi, gözlerimizde görürdük.

1941 Ağustos sonu, Eylül başı.
Günü gününe belli değil yaşı.
ELİF, baba HÜSEYİN, anne DÖNDÜ’den doğmuş.
Bir abla, altı ağabey, vardır yedi gardaşı.

Yuva kurmak için, ELİF’le kaçtık.
Dere, tepe sarp yollar aştık.
Altı yıl sabrettik, yedinci yıla geldik.
En sonunda nikah dairesine ulaştık.

23 Eylül 1961’de evlendik.
Allahtan tatlı yuva, hayırlı evlat diledik.
Herkese nasip etsin böyle bir yuva.
Yuvamızda hep beraber şenlendik.

25 Şubat 1963’te, bir oğlumuz oldu.
Sanki evimize bir güneş doğdu.
Adını da babamın adı NEBİ koyduk.
Atalarımızı unutmamak için, aslı buydu.

Çalıştı, okudu, Hayvan Sağlık Memuru oldu.
Nişan düğün derken,yuvaları da kuruldu.
13 Mayıs 1989’da GÜLAY gelin, NEBİ damat oldu.
CELAL 2 Mayıs 1990, BİLGE 22 Kasım 1991’ de doğdu.

HAVVA kızım, 1 Temmuz 1964’te doğdu.
Evimiz böylece dört kişi oldu.
Kızıma da, annemin adı; HAVVA koyduk.
Kızım da oyun oynadı, okudu, memur oldu.

04 Mayıs 1986’da NEBİ damat oldu; HAVVA gelin oldu.
Üzüldük, sevindik, gelin etmekte bize bir borçtu.
17 Şubat 1987’de ÖZLEM, 07 KASIM 1996’da İLYAS doğdu.
Özlem beni dede etti, dede demesi ne hoştu..

10 Nisan 1966’da doğdu, ALİŞEFİK.
Bunun adı da ağabeyimin adı olsun dedik.
ALİŞEFİK’te oynadı, okudu,Hayvan Sağlık Memuru oldu.
NEBİ, HAVVA, ALİŞEFİK ailemizi beşledik.

24 Ekim 1992’de PINAR ile ALİŞEFİK evlendiler.
Evlenmek için, ta YOZGAT’tan, MERSİN’e geldiler.
MERSİN’de SİLİFKE’de ayrı ayrı düğün yaptık.
17 Eylül 1994’te AYÇA, 29 Mayıs 2001’de ECESU geldiler.

16 Mart 1968’de, evde bir neşe daha.
HACER kızımızda doğdu, bin şükür Allaha.
HACER kızımda, oynadı, okudu, hemşire oldu.
Ailemiz oldu altı kişi, inşallah bir daha.

Dördüncü düğünümüz HACER ile İLYAS’a nasip oldu.
02 Şubat 1991’de, onlarında gönlü neşe ile doldu.
Gezdiler, oynadılar, çocuk yapmak akıllarına geldi.
13 Mart 1996’da NAZLI, 20 Şubat 2002’de DURU doğdu.

03 Nisan 1974, evimiz neşeyle bir daha doldu.
Beşinci ve son çocuğumuz, KUBİLAY doğdu.
Sevildi, oynadı, okudu doktor oldu.
Ailemiz, böylece beş çocuk, anne, baba yedi oldu.

27 Haziran 1999, ŞANLIAY ile KUBİLAY’ın düğününü yaptık.
Hem KIBRIS’ta, hem SİLİFKE’de iki düğün yaptık.
Hastalarla, serumlarla, ilaçlarla, onlar uğraşadursun.
Darısı evlenenlerin başına, biz bu işleri kapattık.

VELİ CELAL, ELİF bir yuva kurdunuz.
İki idiniz, çocuklarla yedi oldunuz.
NEBİ, HAVVA, ALİŞEFİK, HACER, KUBİLAY.
Derken şimdi yuvada ikiniz kaldınız.

15 Mart 2002