Ailem Şiiri - Mustafa Yalçın 2

Benim dağ gibi babam var,
40'nda sonra bile yük bilmeden yük bilmeden çalışan
gecesi gündüzü belli olmayan
ne vakit dağ gibi bedeni girse ufacık kapıdan içeri
hepimize verdiği saygıyla ayağa kaldıran.
Benim babam en iyi dostum,
pek konuşamazdık ama biz konuşmadan anlaşırdık ,
ben babamla en zorunu yaşardım.
Ben babamın en büyük çocuğuydum,
o yüzdendi belki de babamı örnek alışım.
O yüzdendi belki de babamı örnek alışım.

Benim annem en zoru başarandı.
Bir bakışı yeterdi hepimizi susturmaya.
Hastalansa içimiz acır ,
dayanamazdık.
Annem benim ilk sevgilimdi.
Her kararımda arkamda duran,
her hatamda bıkmadan uyaran.
Benim annem kin tutmazdı,
ne olursa olsun bir tebessüm yeter
onu yumuşatmaya.
Benim annem kederimi keyfe çevirendir.

Delikanlı ve güzel kardeşlerim var,
her biri birbirinden neşeli,
her biri birinden yakışıklı güzeli.
Arkamda duran beni kollayan.
Kardeşlerim benim ,
tırnakları acısa içimi yandıran kardeşlerim.

Bir de abam var,
neneden çok ana olan,
başım ağrısa kendini feda eden.
Herşeyimle ilgilenen,
derdimi dert bilen.
Hastalansam başımda bekleyen ,
uyumayan.
Bir de nenem var bana kol kanat olan.