Ailede Hayat Şiiri - Necip Zeybek

Katil değil oğlum, inan,
Aşkı öldürdüğü evliliğin yalan.
Tatlıdır haram,
Ama hüsrandır, daima sonu hüsran!

İnanma kızım,
İftira!
O halka,
Parmağa takılır,
Boyna değil.
Karı - kocayı ölüm ayırır,
Kaynana değil.

Yoksullukmuş çocuk,
Külliyen yalan.
Aileye katılan,
En büyük zenginlik oluverir bir anda bebek.
Yarenin, yarının vardır,
Sevincin, övüncün,
Mücadele için gücün vardır gayrı.
Daha sıkı tutunursun yaşama.
Yeni umutların,
Büyük hayallerin adamı olursun yeni baştan.
Masal değildir artık senin için hayat.
Cana can katar şefkatin,
Canını okursun her meşakkatin.
En değerli hazine değil midir mutluluk,
Zengin eder öyleyse aileyi çocuk.
.

Ne didişe didişe,
Ne sevişe sevişe,
Dayanışma ile olunur aile.
Özveridir, paylaşımdır evliliği güzel kılan.
Et, tavuk değil,
Parasızlık,
Hastalık,
Geçim telaşıdır kazanda kaynayan.
Sen - ben buhar olur ocakta,
Bizdir, sofrada sıcak ekmek gibi paylaşılan…
Çaydanlıkta demlenen çay olmaz çoğu zaman,
Huzur ve güvendir.
Ve sevgidir bardaktan neşeyle yudumlanan…

İki kişiliktir ilk perde.
Tek kişilik monoluğa dönüşür bir zaman sonra.
Fit sokar birileri araya,
“Biz” patlar bir kavgayla,
Ve tuz buz olur monotonluk.
Sen- ben çıkar ortaya,
Kalmaz ağızlarda tat.
Kaçmak zayıflıktır işte o zaman.
Yenik düşmeyesin öfkene.
Hani, yolun başında vefa diyordun;
Hani sabırlıydın;
Sebat sahibiydin hani!
Korkuların, kaygıların dinlensin bir süre hele...
Güven olarak uyanacaktır bir sabah.
Kısır bir döngü değildir,
Çünkü ailede hayat.