Ahvâli Dem Şiiri - Yavuz Durak

Onu her yudumlayıp bıraktığım anda
Anlaşılır canımın ne denli mağrurluğu
Tınıda gizlenen, sanki dünyanın tüm derdi
Mâkul bir iç çekişi yontar, alıp yudumlar misali
Kimse bilmez garip, sanki içilen anlar hali
Görmezden gelip yutkunurken boşverir, içim içimi
Ele vermek istemez çoğu zaman, ama söyler
Demez de yağmurun altında bağıra çağıra koşmak gelir
Utanır, sıkılır gönül, üzmek istemez kimseyi
Edeble düşünür, rahatsız etmeden çeker sancısını..
Ve yine, o çayda demlenir bir meçhûliyat
Susar, bekler ve yalnız kalmak istediği vakit
Sessizce soğuyarak eksiltir kendini
Hüznün karanlığında nasıl hemhâl olunacağını
İçe döker, o sıcağı kasvetle sunarak
Ve bir tezahür ki hafifletir akıbeti
Üzgün olunca, belki bir Fetih'te saklanır hali
Dinleyince zuhredip hüküm süren huzur denizi
Ve insan da bir Fetih gibi olmalıdır
Okunduğunda, dinlendiğinde kalp kalp yeşeren
Yine insan, bir Fetih gibi olmalı
O kutsiyette bir kalbi, her hâli cevher
Fethi bekleyen bir Kudüs misali
Öyle mahmur, öyle temiz, öyle fetih görmemiş
Fetheden kalbi misali..