Ahvâl-i perişanımız. Şiiri - Nisari Özdoğan

Millet ce na-şad ız ahvâlimizden.
Ortam içimizi burkuyor oldu.
Çatırtı geliyor ailemizden,
İmdat.! pencereden sarkıyor oldu.

Tanışarak anlaşırlar baloda.
Sorumsuz; birlikte yaşamak moda.
Yuvalar kutsaldır, mahremdir oda.
Anne bebeğini terkiyor oldu.

Nerden çıktı böyle ucube yapı.
Demirli pencere şifreli kapı.
Kesilen ağaçtan baltanın sapı.
Nine torunundan korkuyor oldu.

Hayvan yularından, insan; sözünden
Bağlanır dendiği ata izinden,
Ayrıldığımızın makus yüzünden.
Söz veren sözünden çarkıyor oldu.

Hayvan koklaşarak tanışır âsân.
Anlaşmak aracı insanda lisan.
Tenha yerde tek başına bir insan,
İnsanı görünce ürküyor oldu.

Kalemim kurudu bitti nefesim.
Bağırmak istiyom çıkmıyor sesim.
Zenginler içinde büyük bir kesim,
Zekat yok, pireyi kırkıyor oldu.

Uymayalım aslı bozuk nizama.
İslâm ilâhîdir yapışmaz yama.
Ümitvarım gelen neslimden ama;
Nisari ahvalden irkiyor oldu.