Ahval 3 Şiiri - Ahmet Turgut Atlık

işte bizim evimiz.. mahallenin sonunda,
yıkık-dökük duvarlı, daracık pencereli..
ışık girmez içeri, kararmış tek göz oda,
perdeyi güpegündüz indirdik indireli..

dışımızda bir dünya, dışımızda bir hayat,
birden etrafımızda belirmiş gökdelenler..
biz kendi kapımıza kilit vurmuşuz heyhat!
zorluyor, açamıyor, dışarıdan gelenler..

çürüyüp içten içe çatırdarken çatısı,
nasıl durduk bunca yıl, nasıl dayandık hayret,
yok küçük bir emare.. diriliş kıpırtısı,
bütün ümitlerimiz, hayallerden ibaret..

rüzgarlar, camlarını, duvarlarını deldi,
cücelerin önünde şaklabana döndü dev !
arada uçurumlar yükseldikçe yükseldi,
çekildi kabuğuna, çok alçakta kaldı ev..

bu yapı üstümüzde dönüşmeden mezara,
atıp fazlalıkları yükseğe çıkmak gerek..
yerden bitme bu evden, görülmüyor manzara,
görmek için ahvali, tepeden bakmak gerek..

12.05.2010

ahmet turgut atlık