Ahval Şiiri - Altan Doğan

AHVAL

yerin kalbi gökyüzü,göklerinki uzaklık
yüzyıllar geçip durur iki an arasından

gülü hiç söylememiş demir ağzı yaralı
kışa bir sofra açsak çoktan ölmüş kuşlardan

uyumuş kalmış öyle sonbahardan bir cuma
alev suya dönüşmüş sızıyor şakağından

ellerimiz yürüyüş; bir iniş bir yokuşta
bir dokunuş edindim, çatırdadı ol meydan

ne zaman rengi solar bahane giyitinin
eğni darağacında ince boynu buhurdan

ne sözü çözebildim,ne susmayı bu yaşta
şu anlamak kuşunun kanadı uçurumdan

kapanmalı hesabım canlı ile cansızla
ey yokluğa varlıklar bağışlayan dervişan

Altan DOĞAN