Ahu Zaman Şiiri - Ender Selvi

Ey KALP!
Hazır mısın, başlattığın savaşa
Can diye ölürken
Candan çıkan acıya
Vuslata,kaygıya,susmaya
Bir can çeşmesinden
Sevgi nefretine akmaya
Gönül sıkıntısından tadalıp
Viran kalmış göletlere dalmaya
Siteme,bekleyişe,özleme
Ne kadar verdiysen,o kadar almaya
İçinin yangın yerinde taşmaya
Nehirleri,dalgaları,kucaklayıp aşmaya
Denizlerin dibinde,uyumaya
Güneşe küs,hayatı kucakla
Haydi kalbim var mısın!
İçinden geçenleri yapmaya......

Ey Can!
Orda mısın,? kutsal saydığın davayla
Kalbe sözün,geçerken
Gönlüne sözün yetmiyor korkuyla
Boynun bükük,yüzün asık
Neresinden bakarsan bak
Pişmanlık yok asla
İçin için erirken,nefretin le ayakta
Derman dilemez sin,acıya
Boğazında düğümlenen sancıya
Aman dilemez sin kaygıya
Kas katı bedeninde,canın la
Dişlerini sıkarsın,of demiyen feryadın la
Bitap düşmez takat, inatçı yapısıyla
Neyin muhaberesi bu
Bir kelam ver,haydi durma açıkla
Kaç defa düştün,kaç kez ayağa kalktın bu acıyla
Doğrul künde yere gelsin
Kaldır başını aleme canla başla
Kaderde,nasip de,hayırlısı de. yeter ki söyle
Var mısın ey Can!
Kendi doğrularını yaşamaya.....

Ey Zaman!
Seni severim biliyorsun
Sevgilimle olduğum zaman
Çalıyorsun,kıskançlıkla
Biliyorum ben güldüğüm an.
Sana asla kırılmadım ey Zaman!
Bir tek sen beni anladın.
Sevgiye verdiğim zamanı
Sana verip seni anlamayı
Zamanla barışık yaşamayı
Yalnız kalınca anlıyor insan
Ey Zaman! Var mısın.
Bir birimizi daha iyi anlamaya....