Ahu Gözlüm Şiiri - İsmail Uysal

Göz görür, gönül sever, kalem yazar güzelim!
Seni yazmaya kalkan ellerim neden titrer?
Sanki vakit dolmuştur, başucumda ecelim
Boğazım düğüm düğüm, şakağımda ince ter!

Daha gördüğüm ilk gün yüreğime dem vurdun
Hayallerime girip ilden ile savurdun
Nasıl bir meşaleydin sen, ruhumu kavurdun
Nasıl baktılar öyle yüzüme ahu gözler!

Masum utangaçlığın, pervasız hoyratlığın
Kıyısında denizin, zirvesinde bir dağın
İki kutup arası, yerkürem darmadağın…
Nerden eser bu rüzgâr, nerede doğduğu yer!

Ellerin nazende gül; ürkek, kırılgan, ince…
Nara döndü bedenim, avucuma değince.
Yürek aynı oranda atarmış sevdiğince.
Bak gözlerime n’olur, gülüm, sihrini göster!

Kadın dediğin böyle, işte böyle olmalı,
Sevdiğini görünce gözü, gönlü dolmalı
Zifiri karanlıkta iğne atsan bulmalı
Seni gören gözlerim, işte kadınım bu der!

Saçların dolunayı örtmüş bulutlar gibi
Yıllanmış gövdesiyle, devasa, çınar gibi
Kokusu misk i amber dağıtan pınar gibi
Gönül o rayihayı yalnız kendine ister!

Ben sana gülüm dedim, güldü evrenin yüzü
Ben sana gülüm dedim, barıştı kurt ve kuzu
Zira sen hayat suyum, sen yemeğimin tuzu
Seninle birkaç günüm bütün ömrüme değer!

Endamına bakınca yaprak döker serviler
Kalbimde aşkı görse utanırdı seviler
Gökyüzünü çatlatır ufkundaki maviler
Magma buza dönerdi seni görseydi eğer.

Bakışlarınla âlem diz çöküyor önünde
Rüzgâr şaşkın ve mecnun eser tersi yönünde
Bildiğin en güzel gül diken kalır yanında
Sensiz hiçbir kokuyu tatmamışım ben meğer!