Ahtımın Rüyası Şiiri - Erhan Turan

Bir ahtım vardı benim;
Ulaşmak için yemin ettiğim,
Beynimin en ücra köşelerini zapt eden,
Bedenimin her zerresini çepeçevre saran...
Ve bir an olsun pes etmediğim,
Varmak için bir adım bile geri atmadığım,
Bir ahtım vardı benim,
Ulaşmak için yemin ettiğim...
Gün geçti, ay geçti, yıl geçti ömürden ömür bitti.
Yaz oldu, kış oldu, bazen bahar oldu.
An oldu, çiçekler, çatı rengârenk,
Ağaçlar sallandı rüzgârın esintisinde hepsi bir ahenk...
Yakıp savurdu bazen ansızın gelen fırtınalar.
Sel oldu, yel oldu, hayaller bir bir tarumar oldu.
Ve ansızın bir gün, işte o gün olan oldu!
Varmıştım artık aradığım vuslata sonunda.
Oydu, evet aradığım oydu!
Bulmuştum işte onu karanlık gecenin koynunda.
Belki de o gelip buluvermişti beni yalnızlığımda.
Hem ne fark eder ki zaten,
Bulmuştum ya onu artık varmıştım ya ona.
Bitmişti ya artık hicran yangınlarım.
Yerini bulmuştu ya kendime verdiğim ahtım.
Ne fark eder ki; ha o bulmuş ha ben bulmuşum?

Her şey bir başka güzeldi artık.
Bir başka güzeldi sabaha uyanmak.
Geceye gözlerini yummak,
Yürümek, gezmek, dolaşmak,
Bir başkaydı mesela sokağın gürültüsü...
Koşturan çocukların bağırtısı,
Bir başkaydı yaşanması çekilemez bu hayatın yaşantısı...
Ve sonra kendime geldim ansızın.
Hayır hayır ne olur bir rüya olmasın...
Evet, bu bir rüyaydı!
Uykusuz gecelerimde bana gelmiş olan,
Biliyordum bu bir rüyaydı, beni hülyalara daldıran.
Bana mutluluğun zirvesini yaşatan,
İstemiyorum artık geriye dönmeyi!
Ne olur ne olur bu rüya bitmesin...