Ahtamar (Hovhannes Toumanjan)

Işıltılı Van gölü kıyısında
küçük bir kentten
her gece genç bir adam açılırdı suya,
en iyi şekilde saklanarak.

Kayıksız açılırdı suya,
yalnızca kollarıyla
ilerlerdi suda.
Korku nedir bilmeden.

Göldeki kara adadan bir ışık
gösterirdi O’na yolunu.
İlerlerken adaya doğru
küçük bir deniz feneri vardı.

Her gece o kara adada
güzeller güzeli Tamar yakardı bir feneri.
Gizlilikte ve sabırsızlıkla beklerdi
ve alazlar içindeydi yüreği!

Karanlıkla kaynasa bile göl
ve çarpsa da o genç yürek,
hiddetli olsa da su, çağıldasa da
gelirdi şikayet etmeksizin her gece.

İşitirdi Tamar kulakla ve yürekle
suyun yakınlarındaki bir sesi,
ve dönüşürdü bir aşk meşalesine
adanın kıyılarında.

Şimdi yalnızca su sesi duyulur.
Bir gölge gibi durur adanın kıyısında...
O’dur gelen! Yeniden birlikteler!
Ah! Gizem üstüne gizemdir gece!

Sonra okşar Van gölü
kıyılarını uysal dalgalarla,
su çekilirken kıyılardan
ateşli küçük bir mırıltı duyulur.

Tamar’ın yüreği dağlanır!
Ah, gitme zamanı gelmiştir...
Yeniden biri hiddetli gölde,
diğeri de adanın kıyısında kalacak.

Bir keresinde, kötü adamlar
kıskanmışlardı sevgililerin hazinesini,
söndürmüşlerdi ateşi
iblissi kara bir gecede.

Kara dalgalar şimdi
taşır yitmiş bir sevdalıyı!
Rüzgâr taşımaya devam ediyor
iç geçirişini O’nun: Tamar!

Sesi yakınlardadır: Karanlıkta
hiddetli dalgaların yükselip alçaldığı
keskin kayalıkların altında,
- yakındır sesin duyulmaz olması, yitip gitmesi
- yakındır usulca çağırması:
“Ah Tamar! ”

Şafakta gölün dalgaları
kıyıya attılar cesedini.
Donmuş, kaskatı kesilmiş dudaklarında
ölüm anında yapışmış
sanki iki sözcük:
“Ah Tamar! ”

O zamandan beri ve bu yüzden
Van gölündeki adanın adı Ahtamar’dır.

Hovhannes Toumanjan (1869-1923, Ermenistan)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy