Ahsen Şiiri - Azat Elem 2

Sevmek sessizliği peşinde getirse de,
Ah! Seni sevmek yıldızları elin de tutmak gibi.
Sen güneş olsan da benim için,
Ah! Seni sevmek o güneşte yanmak gibi.
Yaşamak seninle aynı havayı solumak olsa da,
Ah! Seni sevmek gökyüzünde yaşamak gibi.
Gidişinin üzüntüsü bir acı derya idi,
Gelişini bilmek ârş-ı âlada gezinmek gibi.
Beni unuta bilmenin ıstırâbı ölümden beter,
Sensiz geçen her kırk gün zaten ölüm gibi.
Bağlandığım zincirin anahtarını da kendinle götürdün,
Gittiğinden beri bu gönül bağlı bu gönül mecnun gibi.
Ah! Sen gittiğinden beri kimsesiz kaldı sokaklar,
Bu şehir küsmüş bir deli serseri gibi.
Ahsen bütün dikenlerin kâbususun,
Kokun asaletinin güzelliğidir bir gül gibi.
Soğuk duvarların gölgesinde boğuluyorum,
Gözlerin esaretimin mekânıdır zindan gibi.
Ayaklarımın altında ki tabure devriliyor,
Saçların cellâdımdır boynumda ki urgan gibi.
Ve ölmek üzere olan bir mücrimin son arzusu
Gülüşün görmek mutluğumdur cennet gibi
Biz iki bedende bir ruh olsak da,
O bedenlere can veren kan gibi seviyorum seni AHSEN.