Ahsen… Şiiri - Halil İbrahim Alboğa

Tadı yok, zevki yok gayri hayatın;
Mevsimler kifayet etmiyor Ahsen..
Kırıldı dalları, koptu muradın,
Ayrılığa gücüm yetmiyor Ahsen.

Rahmete susamış çöller gibiyim..
Ziyası kesilmiş körler gibiyim..
Sarayı yıkılmış sefil biriyim,
Hislerim on para etmiyor Ahsen.

Amma sen bir gelsen çorak can verir.
Hasretin kalkmayan buzları erir.
Ne gelir ki elden, kader bu, emir!
Sönmüştür ocağım, tütmüyor Ahsen.

Ey neşe menbağı, ey nazı kayıp;
Eğlemem tabibi derdimi sayıp!
Yersen de en mahrem sözünden cayıp,
Zebunun sana kin gütmüyor Ahsen.

Nasıl olur insan sürmeli yarsız?
Ateşim üşüdü, alev ayarsız..
Gündüzüm riyakar, gecem vefasız..
İçimde vesvese bitmiyor Ahsen.

Aldırma, hayatın cilvesi say da,
Böbürlen aynada saçları yay da!
Belli ki varlığın hasrete fayda;
Doğmayan güneşler batmıyor Ahsen.