Ahşap Pencerede Kaldı yüreğim

Köhne bir sokağın
Arnavut kaldırımlarında adımlarken yolları
Avare duygular gezinirken yüreğimde
Anlamsız bakışlarım düşüyordu ayak izlerime
Gecenin yorgunluğu vardı üzerimde
Ve yalnızlığım yüreğimde
Sessizliğin hükmettiği saatte
Tan vakti ağarmak üzereyken
Bir sesti kendime getiren
Eski ahşap pencereden duyulan
Birden dönüverdiğimde yönümü
Camın şavkı vuruyor du yüzüme
Sokağın köşe başında
Panjursuz, ahşap ve cumbalı eski bir ev
Pas tutmuş civi izleri bedeninde
Ahengini yitirmek üzere oymaları
Yosun tutmuş her bir taşı ayrı bir tarihin izi
Gözüm aradı sesin geldiği pencereyi
Usul usul sabahın seheri süzülürken içeriye
Tenini okşuyordu bir güzel leylâ nın
Dalgalanıyor du omzunda simsiyah saçları
Bir afet-i fettandı bakan gözleri
Sabahın mahmurluğunu atarken üzerinden
Gerdanından ay parlıyordu inan
Göz göze geldiğimiz o an
Susa kaldı yaşadığımız zaman
Aheste aheste çekerken perdeleri pencereye
Yüreğimdi kenarından içeriye giren
Gözlerimin esir olduğu demden
Yanan bir gönül çağlıyordu artık benden
Sağanak yağıyordu yağmur üzerime de
Hiç bu kadar ıslanmayı istememiştim nice zaman
Ve yaşlı konak
Mağrurlanmaya ne kadar haklı dedim içimden
Bir bir hatıranın sandukasıydı belki
Bağrında barınan güzelin dünyasıydı
En kıymetli yerinde mahallenin
Baş tacı bir şaheserdi
Fark etmemiştim bunca zaman
Etrafında güller soluk kalmıştı
Gül içinde yaşayan candı
Kim bilir sinesinde ne şarkılar ne fasıllar vardı
Çıkan ses beni sardı
Gözüm gördü
Yüreğim onda kaldı.
O benim Despinam’dı Despinam……

Süleyman KARACABEY