Ahşap pencere Şiiri - İbrahim Yılmaz

Daralmış umutlar bakmaktan yorgun
Dışarıda güneş tutulmuş sanki
Oradan bakınca küçülen dünyamızda
Renkler gözlerde solgun
Hırçın çocukluğum
Aklımda kalan kuklalarda mahzun.

Ahşap bir pencere açılır sokağa
Mahzun ve çaresiz
Uzun yağmurlardan sonra
Yorgun yıldızların sarhoşluğu
Ve gecenin simyası dolar odama
Hüznün hecelerinde sıkışırken kalbim
Ahşap penceremde
Onun hayalini arar gözlerim.

Duru yağmurlar yağar kirpiklerinden
El pençe umutlarınla gelir gece
Bir tutam aşk olur hayat
Onu beklerken
Dalıp dalıp gidersin ahşap pencerende.

Tutsak ümitlere gömülürken kalbin
Ruhunu açarsın sema ya
Sen rüyalarımda umutsun
Özgür karakterin simgesi bir güvercin
Seni taşımaktan yorgun
Doğacak güneşe gebe bir günün evvelinde
Naçar varlığımı sana adadım
Daralan zamanlarda sen çoğalırken
Beyaz bir bulut zannederdim seni
Yeni bir günü karşılayan ahşap penceremde.

Öyle bir yerdeyim ki
Ne aslımın gölgesi taşar dünyamdan
Ne bedenimin hücreleri kanıtlar beni
Sorgusu zamana bırakılmış bir gerçek
Ansızın doluverir ahşap pencereme
Yalnız külleri kalmış
Aşkın kanıtları var dosyalarda
Cevapları hiç bilinmeyecek
Evraklarla yürüyorum
Hayatın arka sokaklarında.

Ah! ahşap pencerem
Ne sokakların heyecanını alırsın odama
Ne odanın kasvetini atarsın sokağa
Mazim kadar temiz sevdam
Hazan oldu
Sensiz açan kızıl bir goncada
Her akşam ümitlerim düşer gamzelerine
Ben seni ararım ıssız bir yıldızda
Ellerim yorgun
Ben yine seninle doluyum
Her gece kalbine açılan
Ahşap penceremde.

AKÇAY - MAYIS /2008