Ahşap Konak Şiiri - Cenk Özgener

Uzun yıllar önceydi daha sağ iken dedem,
Üsküdar'da bahçeli, bir Konakta yaşardı.
Hergün hal'e giderken yolcu eden eşine,
Eve dönene kadar özlem ile dolardı

Beraber otururken akşam yemeklerine,
Üst kattaki odamdan dualar duyulurdu.
Saat sekiz dendimi lambalı bir radyoda,
Tuna HUŞ'un sunduğu haberler okunurdu.

Yatsı ezanı için hazırlıklar yapılır,
Saatteki yelkovan dedemi oyalardı.
Namaz bitip camiden dedem eve gelince,
Babaannem sobada kestane patlatırdı.

Ahşap olan evlerinin gül kokan bahçesinde,
Laleler, Fesleğenler Sümbüller yetişirdi.
Dedemin bahçedeki küçük kuş yuvasında,
İki kumru saatlerce ötüşür sevişirdi.

Babaannem bu kuşların dişisi benim derdi,
Dedem ise diğeriymiş çünkü akşam gelirmiş.
Bütün gün uçar uçar rızık toplar evine,
Eşinin kıymetini ta gönülden bilirmiş.

Mis gibi deniz kokar, martılar uçuşurdu
Bu şirin ahşap evin güzel manzarasında.
Nefis börekler yerdik babaannemin elinden,
Hanımeli sarılmış ahşap kameliyasında.

Güneşin batışını izlerdik uzaklardan,
Kırmızı bulutların silüeti ardında.
İçimize neşe dolar koşuşturup dururduk,
Ahşap Konağımızın görkeminin altında.

Yıllar geçti üzerinden vefat etti kumrular,
Şimdi yine bir mezarda beraber yatıyorlar.
Üzerine titrerlerdi sağ iken evlerinin,
Kıymetini bilemedi o Konağın yavrular..