Ahraz-ı İkrarım Şiiri - Hüseyin Salman

İtimadını lütuf sandım aldandım
Kalleş ayakkabı arkadan vurur
Cehaletini bağışladım insan sandım
İnsanın kalleşi de böylemi olur…

Her yürek taşıyamaz insan olmayı
Ağzımdan çıkacak söz olsan konuşmam
Dil yarasıyla vurdun uçan turnayı
Gözümde yaş olsan da artık barışmam…

Sevgin sahte, mutluluğunda ben yok um
Sevip de ayrıldığım değildir tek korkum
Alışkanlığıma ekledim, nikotin gibi
Çektiğim her nefeste seni yakıyorum…

Yakamdan düş, ne olursun arama beni
Mutluyum böyle yıkma içimdeki düzeni
Kalemim sen yazsa da, eski sen değilsin
Bendeki SEN, sadece ismin beş hali…

Gururunu yenip bana dönmeyi deneme
Sen nefretimde çözülemeyen bilmece
Çaresizlik zincirine attığım düğüm
Büyüdükçe büyüyor her geçen gece…

Aşkın kanunu yok, Yargıcı ben olurdum
Nereye gitsen de, seni arar bulurdum
Yontma taş devri değil, bu 21. Asırda
Her gün yüzüne tükürmek için korurdum…

Vizyonuma bakıp, gizli ihanetini dinle
Suçum sevmekti, bak ta gör sevgim kimde
Yalan yüzünden hiç iflah olmadı vicdan
Dün dost olanlar, bugün 10 yıldır içerde…

Cehaletin sınırı olmasa da, doğrulara bak
Suskunluğumda gizli, o asaletimdir ancak
Hiddetimi vahdet yapıp, sabırla yücelttim
Ne yapsam da, sana esiyor içimdeki sancak…

Menziline varmak değil, Ahraz-ı ikrarım
Yüreğimdeki yarayı kendim açar sararım
Hekime gerek yok, Tabibim bana yetiyor
Gelmişse vakit, eyvallah der ağlarım…

Hüseyin SALMAN