Ahraz istanbul Şiiri - Tunay Bozyiğit Se ...

Ahraz istanbul

Ben kelepçemi bir belcenin gözlerinden takındım
mahpus mahpus çoğaldım
hücresinde son umudum boğuldu
çok beklimdi biliyordu...
acıyı dokuz doğurdum...
bir boşluğa durdum ki; yarın yarın
ölümün gölgesiyle at başı...
yaşamak zorda solumda bu kentin örsünde dövüldü ezildi yüreciğim
birde musallat oldu başıma utanmaz geçim derdi
öpüp koklayacağım bir nefes hazarda ekmek kavgasında geldi sona
ateş ateş çalışırım kendimi yiyip bitirmeye
bileklerini kestim şiirlerimin
yetmedi gözlerinide çıkardım
bir deri bir kemik kaldı balık sokağım perada
yalnızlık bile bende yalnızlaştı göz kıtlığı istanbulda
iyikide deniz mavi hançeriyle seni yüreğinden yarmış
anadolunun ahını almış
müzmin dul kalmışsın...
gölgen ölsün istanbul
ahraz istanbul..

Mersin tren garında bir çınarın altında
kar çiçeği yüreğim tufanlar ortasında
bir yudum soluk aldım araftaki tarsus'da
son umudum da yandı üç ağustos şafağında
bir yudum soluk aldım araftaki tarsus'da
yoluma devam ettim toroslara baka bak

istanbul bekle beni, bekle cehennemine
cennetten kovuldum al ateşten rahmine
gülnar'ın utanç alını bak taşırım yüzümde
akkum'un sızısını işlerim dut sazımda

kurallara bel bağlamam yaşam ağacından yedim
anladım net anladım taksimde ahraz kaldım

kurallara bel bağlamam yaşam ağacından yedim
anladım net anladım istanbulda ahraz kaldım

kurallara bel bağlamam yasak ağacından yedim
anladım net anladım ahraz istanbul yüreğim

dost yüzlü gülücüğün meğer ardı zakkum'du
ahrazının zehrine tek tanık akkum'du
leyl yürek yerine tam gösteriş kuluydu
deniz mavi elleriyle yüzünü yumdu sustu
seyduna kör elleriyle yüzünü yumdu sustu...